♥♥...En Güzel Hikayem...♥♥

Selamlar olsuuunn…
        
Al sana sürpriz...=)
Yok yok tamam dan dun konuya girmeyeceğim, önce azıcık sohbet edelim =)

Çok şey oldu yazmayalı.Çok şey de olmadı.Çok sustum.Çok konuştum susarken.Ve şimdi toparlamak lazım bu mevsimi.  

Aslında eve gelip kahvemle yalnız kalana kadar geçen süre içinde olan her şey “hayat”tı. 

Zorlu, zevkli, neşeli, düşünceli, görevli... Hepimizin içinde olduğu hayat işte! 
Yaşarken ağır gelen yanlarını kahkahaların taşıdığı, yaşayıp gittiğimiz ama herşeye rağmen güzel olan bir hayat... Şimdi bunca güzelliğe, bende hepiniz için güzel bir dilekle başlamalıyım...

Aşk dolu olsun ömrümüz emi... İyi ki yaşıyorum, iyi ki sevmişim,

 Teşekkür ederim Allah baba dedirtsin inşallah.... 

Sözcükleri severim ben…

Sözcükler beni sever mi ?

Bilemem… 

Cümlelerle ise aram sözcükler kadar iyi değildir, belki de bu yüzden hep deviririm cümleleri “Devrik cümle kullanıyorsun” diyenlere inat… Zaten yazar sıfatı oldum olası yakışmaz bana, yazan desek belki yakışacak ama yazar yakışmıyor işte… Yazmak ile yazmamak arasındaki o ince çizgi… Delilik ile akıllılık arasındaki ince çizgi gibi… Bir kere başladın mı bırakamayacağını bile bile başlamak…

Alışmış kişi, insan türleri arasında en tehlikeli olanıdır…Bir kere kalem ve kâğıt arasında sıcak bir ilişki kurulduysa ben yazmıyorum diyerek kenara çekilmek çok zordur…Gözlerimi ne zaman kapatsam, kelimeler uçuşuyor havada…Ne zaman çevreme baksam, kağıda dökülmeli bütün bu yaşananlar diyorum…Duymazlığa geliyorum, hiç oralı olmuyorum ama yine de sonuç değişmiyor…Bir kere yazma eylemi işlemişse kanına insanın, ne yapsan da kurtulamıyorsun işte... garip...

Neyse kısa kısa özet halinde geçeceğim bazı yerleri ki bundan sonra ki yazılara bugünden itibaren devam edebileyim. En son 1 temmuz da yazmışım, ne çok şey oldu… bugün 5 aralık Pazar, tam bir Pazar mikropluğu yaptım, dün gece yorgunluktan saat 23.00 gibi uyuyakalmışım, sabaha karşı 5 gibi bi kalktım, su içtim, biraz dolandım, 15 dk sonra tekrar yattım, kalktığımda saat 13:30 du, oooh ne güzel uyumuşum, sonra bir o tarafa dön, biraz bu tarafa dön, oooh canıma değsin daha da yatıcam diye diye saat oldu 15:30, kalktım kendime güzeeel bir kahvaltı hazırladım yayıldım koltuğa, kahvaltım bitti kahve yaptım yine yayıldım derken saat 19:00 gibi sevgili aradı, çocuklar geldi yemeğe gidiyoruz hadi hazırlan diye, öyle mayışığım, öyle gidesim yok ki, geçirdim eşofmanı, aldım bi sigara, bi telefonumu çıktım, azıcık makara muhabbet falan 2-3 saat oturdum geri döndüm, zaten aklım buradaydı, canım nasıl yazmak istiyordu anlatamam… Çoook yoğun bir sene geçirdik, hepsini yazmam lazımmm... 


Şimdi malum bizim gezmelerimiz tozmalarımız bitmez havalar güzelleşince, gerçi soğuk, sıcak farketmiyor ama malum güneş azıcık yüzünü gösterince başlıyoruz her hafta plana programa, bu senede fırsat siteleriyle başladık, bakıyoruz nerede gitmediğimiz yer var, ağva, polonezköy, şarköy, kilyos, alaçatı, antalya, derken gez gez doyamadık fakat muhteşem bir yaz geçirdik mayıstan ekim’e kadar, gerçi yaz 3 ay sürüyordu da o kadar keyife, zaman kavramını kaybedip yazı biraz uzatmışız, hem kabahat bizde mi canım, havalar soğumak bilmedi bir türlü, bak hala sadece serin, hani bi tatil daha yapılır ama annem kesin bacaklarımı caaart diye ayırır artık...=) neyse devam...=)

Neler mi oldu o arada, aklımda kalanlardan başlarsak, Kilyos’ta jet skiden bir miktar ters düşünce neslimin burnu kırıldı, ağva da ben elime çakmak çaktım, nasıl bir acı, bildiğin çakmağın altını üstünü kavrayamadım ve elime çakıverdim, alaçatı da gidiş ve dönüş yolunda küçük çaplı birer panik atak geçirdim, antalya’da koskoca tatil köyünün içinde kayboldum, oturdum gecenin bi körü hamağın içine, hüngür hüngür ağladım, ne telefonum yanımda, ne birini bulabiliyorum, her taraf bacaklarını ikiye ayırmak için yer kolladığım rus kızlarıyla dolu, sevgilim ortada yok. Beni uzaktan hamakta görünce “hayatıııım?” diye bağırışını duyduğum an nasıl böğüre böğüre koşup sarıldım. hay rezilim. Kaybolduuuum… seni bulamadıııım… böğğeee…Güle güle sarıldı tabii ne yapsın.neyse bi daha öldürsen gitmem oraya, kıskançlığımdan çatır çatır çatladım, başka yerde tatil yapılmıyor sanki, onlarda ki bacaksa bizde ki ne çok merak ediyorum, ne biçim tatildi yaaarab, şükür ki bitti.

En güzeli alaçatıydı, aslında ne alaçatı, ne de yeniden bir tatil hiç aklımızda yoktu ama bu iki günlük kaçma olayının birkaç gece öncesinde oturup oyun oynadık, kaybeden kazanana bir sürpriz yapıcak diye de iddiaya girdik, eh tabii ki ben kaybettim ve nasıl bir sürpriz yapsam, naapsamm, ne yapsam diye düşünürken, internette geziniyordum ki gözüme alaçatı ilişti, önce otel arayıp belirttiğim tarihte yer olup olmadığını sordum, var dediler, o an rezervasyonu yaptırdım, sonra uçak ve otobüs fiyatlarıyla, tarihlerine baktım, hepsi müsait, hemen sevgiliyi aradım.

-Sana bir sürprizim var

-Neymiiiş

-Hani ben kaybettim ya oyunda hani bi sürpriz yapmam gerekiyordu

-evet

-tamam yapıyorum şimdi

-tamam yapp hadi söyle

-haftaya alaçatı marine palace’a gidiyoruz 2 günlüğüne, yerimizi ayırttım, sende iş programını ona göre ayarla,

-neeee..

-alaçatıya gidiyoruz

-nasıl gidiyoruz, daha yeni antalyadan geldik, nasıl gidicez.

-aaa basbaya işte, yeri ayırttım, her şey hazır, sen kendini ayarla yeter.

Kısa bir sessizlik… bir gülme sesi…

-halla halllaaa… deli misin aşkım sen?

-yahu sürpriz işte, sözüm vardı tuttum, tamam mı gidiyor muyuz?

-tekrar gülme sesi…tamam gidiyoruz.

-yiiihheeey

(iç sesim: yeşim abla ve annem kesin bizi 85 parça yemek setine dönüştürücek, öyle böyle parçalamıcaklar, yandık ama hadi bakalım…)

Allahtan bizi seviyorlar, sorumluluklarımızı bir kenara atıp kendimizi gezmeye, tozmaya verdiğimiz o zamanlarda seslerini çıkarmayan, her defasında bizi kocaman bir kucak ve güleryüzle karşılayan ailelerimize çoook büyük bir teşekkür borcum var, hatta öperim bile! =)

Atladık otobüse, birkaç saat geçmişti ki bana bir şeyler olmaya başladı, nefes alamıyorum, gözümü açıyorum, kapıyorum, bi tarafa dönüyorum, bir bu tarafa yok… nefes alamıyorum, midem bulanıyor, “istesem de inemem, istesemde inemem” diye beynimde bir ses çınlıyor, saat sabahın 4’ü, otobandayız, otobüsün içi dahil her yer kapkaranlık, fenalaşıyorum, sevgili uyuyor.

-mert. Meeert. Meeeeeert!

-hı ne ne ne oldu!

-bana bir şeyler oluyor, nefes alamıyorum, çok kötüyüm.

-Aşkım gel, gel bak, gel kafanı koy şuraya, gel kapa gözünü uyu, bi kaç saat sonra varıcaz, bişeyin kalmaz hadi uyu.

Deniyorum ama yok, uyuyamıyorum, resmen oksijenim bitiyor. Kesin ölücem allahım burada, yada daha kötüsü ölmeyip beyin kanaması falan geçiricem! Beni izmire eğitime gidiyor sanan babamda eğer iyileşirsem, iyileşince kesin öldürücek, hani her türlü ölücem .! içimden ne küfürler yağdırıyorum kendime, salak salak gerzek, aklına soktuğumun dangalağı, yeşim abla demedi mi sana, “nereye para vermiyosunuz kızım, gitmeyin otobüsle o kadar yolu, gidin uçakla” demedi mi kadın. Dedi. Sen ne yaptın?! Otobüs yolculuğu eğlenceli olur, bu seferlik böyle olsun dedin de ne oldu! Geber şimdi burada! al…all… Ne dualar ediyorum, nasıl dualar ediyorum, en sonunda dayanamadım kaptanın yanına indim, “ne olur durun, 1 dk durun iyi değilim lütfen durabilir miyiiiiz?!” duruyoruz, otobüsten indiğim gibi kusmaya başlıyorum, rezil oldum, adam beni ilk defa kusarken gördü, hayatta öpmez daha beni diye düşüne düşüne bitiyor,  merte dönüyorum,

-allahını seversen binmeyelim, ne olursun, bindirme beni bu otobüse,

 ölücem ben dayanamam daha fazla ne olur binmeyelim

-yavrum nasıl binmeyelim ya, otobanın ortasındayız, ne yapıcaz binmeyip,

 kurdu kuşu yer kızım bizi burada, hadi gel uyursun biraz kendine gelirsin hadi gel

 -ne olursuuuuuuuuun! diye ağlaya zırlaya bindim otobüse, bir süre sonrada uyuya kalmışım, uyandığımda varmıştık şükür ki. Bir hastaneye falan gittik, bronşlarım dolmuş, oksijen verdiler, rahatladım azıcık, o andan sonrası da güzeldi işte, çoook güzeldi…

Bir kere alaçatı muhteşem bir yer, bir dahakine 2 günlük değil daha uzun gidip keyfini çıkarıcam mutlaka.

Dar parke sokaklar… Sokaklarda masalar….

Masaların üstünde mumlar, çiçekler….

Kimi tahta sandalyeleri kırmızıya, yeşile, maviye boyamış, aynı renklerde yastıklarla desteklemiş.

Küçük küçük butikler.. Her yerden sakin sakin müzikler geliyor

Neşeli…Romantik…  

Bir de biz sezon zamanı değil de sezon bittiği sıralar da gittiğimiz için daha bir sakindi, böyle neşeli, romantik, güzel bir 2 gün geçirip geri geldik, zaten son tatilimizdi, iyi ki gitmişiz.

Gelir gelmez de bir koşturmaya girdik ki sorma, daha önce de yazmıştım iş kuruyorum diye, işte onun koşturması başladı gelir gelmez, mertomla beraber, resmi daireler, evraklar, vergi levhası, faaliyet belgesi, ruhsatı derken bi 20 gün kadar onlara koşturduk.

Resmi dairelerde işlemler bitti, her şey hazır hale geldi, bu sefer tadilat başladı bir 15 gün kadar o sürdü, sonra tadilat bitti alışveriş başladı, yine bi iki hafta kadar da o sürdü o eksik, bu eksik diyerek, sonra temizlik, antrenör bulma, hep beraber eğitime girme, eğitim bitince oryantasyon’a girme derken 

2 ay gibi bir zaman da iş yeri için her şey hazırdı.

1 kasım da kapılarımızı açtık, ilk günlerde müşteri geldiğinde resmen sesimin titremesinden konuşamıyordum bile ama şimdi daha rahatım tabii. Allahtan beraber çalıştığım arkadaşlarımda

 o kadar sahiplenici ve yardımcılar ki, çok fazla tedirginlik yaşamıyorum.

Neyse kapıları açtık ama daha açılış partisi yapmamıştık, bu seferde onun koşturmacası başladı. şirket ayarla, dışarıya balon süslemeleri, afişler yaptır, dağıtılacak olan hediyeleri hazırla, ikramlarıydı, pastasıydı derken 19 kasım sabahı geldi çattı. Açılış var diye sabahın körü, koştur koştur kuaföre gittim, bi fön, az makyaj, bi oje tazelemesi, tamamım. Bir yandan telefon çalıyor sürekli, balonlar, pasta, yiyecekler, salon hazırlığı… 

                                                                                                                                                                      
Ofise vardığımda hazır her şey, fişek gibi iki antrenörüm, annem ve sevgilim her şeyi halletmişler, biraz olsun rahatlıyorum ama gerginim, pasta ve kurabiyeler geliyor, annemlerin hazırladıklarıyla pastaneden gelenler birleşince, herhalde tüm bağdat caddesi şubeye yığılsa koymaz, o derece bir görüntü çıkıyor ortaya, nasıl böyle düşünmeden, hesaplamadan iş yapıyorum bazen. Viledaya kafamı geçirip kendimi boğasım geliyor ara sıra =)

Kapı çalmaya başlıyor bir süre sonra, insanlar geliyor yavaş yavaş, bir seviniyorum ki ortalık canlanmaya başlayınca ama zaman geçtikçe iş çığırından çıkıyor, içerisi kalabalık, tanıdıklarımız, tanımadıklarımız, arkadaşlarımız, akrabalarımız derken bu sefer açılışı görüp merak eden müşterilerde gelmeye başlayınca nereye koşturacağımızı şaşırıyoruz, umduğumuzdan kalabalık ve hareketli geçti. Neyse ki pasta kesilmesinden sonra biraz sakinleştik… saat 17:00 gibi de tamamen durulduk, ortalığı biraz toparladıktan sonra uzanıyorum koltuğa, alıyorum bir papatya çayı, keyfini çıkarıyorum günün… 

Ne kadar güzeldi, teşekkür ediyorum ricamı kırmayarak gelen herkese… Ne kadar yorgun olursak olalım, her şeye değdi, böyle cümbüş bir açılış beklemiyordum açıkçası…

Ama tabii gün bitmiş değil, önce bir miniğin doğum günü, sonra kuzenimin düğünü, sonra da sevgilimle baş başa yapacağımız bir “oh bee bitti…” kutlaması var… neyse ki düğünü iptal ederek biraz dinlendim. Saat 19:00 civarı ofisten alınıyorum ve doğum gününün olduğu eve gidiyoruz, sevdiceğimin kuzeni olan minik ve arkadaşları ortalıkta çığlık çığlığa koşuşuyorlar, teyzeleri öpüyorum, sonra salona gidip anneanneyi öpüyorum,

 o arada anneanne beni orada ki diğer misafirlere tanıştırıyor,

        -Bu da benim gelin, mertin kız arkadaşı, inşallah artık bi kaç haftaya takarız yüzüğü.

Önce kendi etrafımda bir tur atıyorum ama saklanacak bir yer bulamayınca odadan kaçıyorum. Hırr nasıl utandım. =)

Biraz yemek, bir çay falan derken iyice dinlendim, kendime geldim ama ağırlık çöküyor iyice, acaba şu kutlama gecesini başka zaman mı yapsak diye düşünürken mert kalkalım diyor ve kalkıyoruz, önce üstünü değiştirmesi için eve uğruyoruz ve sonra çoktandır gidemediğimiz ve uzun zamandır da bi bahane bulsakta gitsek diye beklediğimiz nispet’e gidiyoruz, ilk defa baş başa bora öztoprak dinleyip, aşk meşk tazeleyip eğleneceğiz…

İlk yarı aynı umduğum gibi geçiyor, müthiş bir ses, harika müzikler, bir yandan söylüyor, bir yandan yerimizde oynuyor eğleniyoruz. İyi ki gelmişiz, insanın hakikaten ara sıra ihtiyacı oluyor.Bora Öztoprak söylüyor biz eşlik ediyoruz, önce bir votka söyledim, baktım ağzımın tadı bozuluyor, bari dedim bira söyliyim bi tane, bütün gece onunla oyalanırım ama alkol sevmiyorum fazla, o da keyfimi kaçırınca en iyisi dedim kola söyliyim, bir yanda kolam, bi yanımda sevgili, karşımda bora öztoprak ve şarkıları, gece nasıl keyifli… o yorgunluğa rağmen nasıl güzel… Seni seviyorum şarkısını bekliyorum sevgilime sımsıkı sarılıp dans etmek için ve sonunda çalıyor, kalkıyoruz, başlıyoruz dans etmeye, göz göze, birbirimize söyleye söyleye ve sahnede bora öztoprak bir anons yapıyor.

-Kimse heveslenmesin bu şarkı sadece duygu ve mert için bu gece.

Bi an şaşırıyorum,sonra dönüp teşekkür ediyorum, devam ediyoruz dans etmeye.

Tekrar bir anons geliyor, “Aslında bu gece önemli bir duyurum var, bu şarkıda kimileri aşkını itiraf etti, kimileri hasretini, kimileri de evlenme teklif etti…” diyor benim keyfim kaçıyor, çünkü ne zaman oraya gitsek ve ne zaman bizim şarkımız çalsa biri birine evlenme teklif ediyor ve şarkımda o an ki romantik halimizde birden bire son buluyor. Yine biri birine evlenme teklif edicek, başlıyorum mızmızlanmaya, ne güzel de sarılmış, gözgöze şarkıyı söylüyorduk. Uyuz oluyorum uyuuuuzzz.

-Bu sefer olmasın ya! Bu sefer olmasın bari! Bu bizim şarkımız ama of be.

-Aşkım boşver ne olucak gel biz dans edelim.

-Yahu ne edicem elalemin evlenme teklifinde dans aman otur.

-Ya aşkım gel dans edelim boşver. Dediği için sevgilim yeniden ayağa kalkıyorum ki

Bora öztoprak devam ediyor. 

“Gerçi ben bu evlilik konusunda mert kardeşimin fikrini almak istiyorum.”  Yemin ederim beynim o saniyeden itibaren kendini olup biteni algılama durumuna kapattı. Resmen yavaş çekimde izliyorum olanı biteni, mikrofon sahneden yavaaaaş yaaavaaş havada süzülerek mert’e geçiyor, ben olduğum gibi sandalyeye çöküyorum hemde öyle normal oturma değil, sanki diz kapaklarımın arkasından biri ip çekti, küt diye oturuyorum sandalyeye, öyle boş boş metre bakıyorum,

 mert elinde mikrofon önce bir süre bana bakıyor, duruyor, sonra birden.

-Benimle yaşlanmaya var mısın?

-ne?

-Benimle evlenir misin?

Sahne: Duymuyoruuuuz!

-Benimle evlenir misin?

Sahne: Duymuyoruuuuuz!

Seyirciler: oooooaaaaaaaauuuuuuuuuu!! Şakşakşakşakşakaşak!

Ben:hıhıhıhıhıhı,evetevetevetevet, allahım yardım et.

Neler geveliyorum, neler düşünüyorum belli değil. Nasıl çişim geldi, olmaz olmaz olacağı tuttu, ölücem, o her “benimle evlenir misin” diye soruşunda bir bayılıcam ki öyle böyle değil.

Tekrar sahne: Duyamıyoruuuuuuz!

-Benimle evlenir misiiiin?

Sahne: Kıza uzatsana olum mikrofonu cevap versin.

Mikrofon bana uzanıyor ama küçük çaplı bir kalp krizi geçiriyorum tahmini, sesim çıkmıyor, kendi kendime kafamı sallayıp geveliyorum, saçımın diplerinde, yeni çıkmaya hazırlanan, 

minik kıl hücreleri bile titriyor o derece kendimden geçtim.

-eveiit….

Nasıl kısık, nasıl ciyak çıkıyor sesim, bayıldım bayılıcam.

Sahne: Duymuyoruuuz!

-Eveiiiiit.

Sahne: Duymuyoruuuuuz!

-Eveet!

Sahne: Şahit miyiz nispeeeeeet!!

Nispet ahalisi: Şahidiiiiiiiiiiiiiiiiiz!

Sahne: Şahit miyiz nispeeeeeet!!

Nispet ahalisi: Şahidiiiiiiiiiiiiiiiiiz!

Sahne: Şahit miyiz nispeeeeeet!!

Nispet ahalisi: Şahidiiiiiiiiiiiiiiiiiz!

OoUuUUuuuuuuuaaa! şakşakşakşakşakşak! 

Bir alkış kıyamet, mert aldığı yüzüğü çıkartıyor, parmağıma takıyor, bakıyorum öyle, bi ona, bi yüzüğe, bi ona, bi yüzüğe, o sırada arkadan birileri saçımı, sırtımı okşuyor, masalardan “helal olsun kardeşim sanaaaa” “helal olsun beaaa”  naraları, tebrikler, içki tokuşturmaları geliyor, bir 10 saniye sonra kafamı kaldırıyorum ki, mert’in annesi, annesinin arkadaşları, herkes orada, onlarla gözgöze geliyorum, başlıyorum ağlamaya, onlar da ağlıyormuş zaten, önce o şoktan sıyrılıp kalkıp sevdiğime sarılıyorum sımsıkı, kalıyoruz bir süre öyle, sonra yeşim ve deniz ablaya sarılıyorum, bir on dakika sonra yavaş yavaş sakinleşiyor ortam, yerimize oturuyoruz, kafamı omzuna koyuyorum, kalıyorum öyle bir süre. Herhalde ben burada uyuyakaldım falan, tuhaf bir rüya gördüm böyle gümbürtü vardı baya, insanlar, alkışlar, ben ortada kalmışım o anda uyandım... Resmen öyle bir rüya görmüşüm gibi hissediyorum, öyle inanılmaz bir 15 dk geçirdim ki aklım almıyor olanı biteni, onca gümbürtü, alkış, kıyamet… nasıl bir andı, ne oldu, kime oldu, resmen hiç bir şey hatırlamadığımı fark ediyorum, şok dedikleri bu olsa gerek…

Hayatımın en güzel 2 senesini geçtim, en muhteşem gecesini yaşattı aşık olduğum adam bana o gece… oradan çıkıp eve geçtiğimizde daha anca geliyordu her şey gözümün önüne, konuşup konuşup güldük bütün gece.

-ilk benimle yaşlanmaya var mısın? Çok mu komik oldu ya.

-ıııı…yooo… yok ya… kıskıskıskıskıs

-Salak oldum yemin ederim, öyle bakakaldım sana, bi kafa sallama bi evetevetevetevet diye geveleme geldi. Hiç es vermeden hıhıhıhıevetevetevet dediğimi hatırlıyorum sadece.

-Benim için delilikti hani bir daha yap desen yapamam o kadar insanın içinde. Ama bilemedim işte bu gece baş başa kalınca mı yapsam, orada mı yapsam, sonunda sabırsızlandım hemen vermek istedim yüzüğü napıyım.

-İyi ki öyle yaptın, ben sevmem, tantana istemem diyodum ama çok güzel oldu, çok çok güzel oldu, inanılmazdı.

-Vallaaa?

-Evet çok güzeldi, her şey harikaydı. Ben seninle mi yaşlancam şimdi?

-hı hı…

-hani böyle memelerim dizlerime değincede seveceksin beni öyle mi?

-hı hııı…

-ııııııııııı yalannnn..

-seni çok seviyorum, çok seviyorummm!!

-bende seni çok seviyorum…çok…

Ve şimdi bugüne gelirsek, gündemimiz, isteme, nişan nerede, nasıl, ne zaman olacak, kimler gelecek, nasıl yapılacak..Korkuyor muyum? Korku değilde, bir gerginlik yapıştı üzerime, bir yandan ailelerimizi hiç kırmadan onlarında isteği doğrultusunda hareket etmek istiyoruz, e bazen düşünceler uymuyor, bu sefer susuyoruz peki tamam onlar halletsinler diyerek, bir taraftan içimize sinmiyor, diğer taraftan incinmesinler düşüncesi… Neyse geçicek biliyorum.  Güzel günler bunlar. Biz biraz gerginiz, belki biraz sabırsız, belki gerek duymuyoruz bunca şeye ama tabii aileler girince işin içine, adetidir, püsürüdür de uygulanmaya başlıyor haliyle… Yoksa bana kalsa ben o gece, o teklifle, o yüzükle, o ciğerime sokarcasına sarılmayla zaten evlendim sevdiğim adamla.

Yeni bir yol başındayız şimdi, işte, aşkta, hayatta…

Bundan 2 sene önce, tertemiz bir sayfayı sevgilimihayatıma dahil ettiğim gün açmıştım, bundan sonra yazacağım her kelimede içimden onun adını da anmayı dileyerek…her anımda olsun, yazımda, kışımda, hayalimde, kalemimde…herşeyimde olsun istedim…Öyle de oldu…çoook kötü zamanlarımız oldu, ne badireler atlattık diyemem, sıkıntılı zamanlarımızda oldu elbet ama birbirimizi hep bir şekilde idare etmeyi bildik biz, çok yaralamadan, incitmeden atlatmaya çalıştık ne geldiyse önümüze…şimdi ise güzel şeyler oluyor, heyecanlandıran, korkutan, nasıl olacak diye düşündüren ama her durumda gülümseten şeyler…İki insanın birbirini oldukları gibi, yürekten sevmesi ve bir o kadar da güvenmesi kadar güzel bir şey yok sanırım bu hayatta...Para pul, varlık, gelen, giden,vs...Olduğu gibi, tertemiz yaşanan bir aşktan ve güvenden daha kıymetli olamıyor hiç bir zaman....

Buraya kadar bu yazıyı okudunuz mu? 

Eğer okuyup hâlâ ucunu bucağını kaybetmediyseniz, vallahi çok iyi bir okursunuz. Kısa cümleler kuramıyorum ben.Yazım işaretlerinden en çok virgülü seviyorum. Bir de tırnak işaretini...

İnsanın kendi kararlarını vererek yaşayabilmesi güzel şey. Belki de bu yüzden bunca zamana kadar yaşadığım, güzel bir hayattı. Pişman değilim. Düştüm kalktım, kavga ettim, sevdim, kaçtım, başardım, kaybettim... 

Ama çok eğlendim... Üstelik hepsi benim tercihimdi.

Hı birde üç noktayı seviyorum…

Ve şimdi aşk’a dair, yada bize dair ne yazsam az artık, yetersiz, 

“çok” diyorum her şeye, çok seviyorum…çok aşığım…çok çok… 
ama çok bilse ne kadar az kaldığını üzülürdü eminim…
Farklı bir şey işte, belki de bu yüzden yazmıyordum aylardır, yetmiyor söylediklerim, ne kendime, ne anlatmak istediklerime…O yüzden bu yazıyı burada sonlandırıyorum…

Mert'ime...

                                                                                                                                                                             Ve şimdi neysem biraz sen...                                                                         

Sevince hakikaten, farkında olmadan biraz da o oluyormuş her insan… 
Seni tanıdığım güne, bizi onca fırsat ve ortak alan varken tam zamanında bir araya getiren kadere, hepsine şükürler olsun binlerce kez. Bir gün bile pişman olmadım seni bu denli çok sevdiğime, aksine aynı o şarkıda ki gibi, “Her günün akşamında…” daha bir çok sevdim… çok çok sevdim… 
Sevildim de biliyorum, günün iki öğünü bıkmadan usanmadan sorsam da sana, yine de biliyorum işte... 


Gülmekle ağlamak arasında incecik bir çizgi var adını andığım zaman hissettiklerimde… Gülüşün, kirpiklerin…Elimi tutuşun… Dudağının o köşesinde ki minik ben... Sarılışın, alnımdan öpüşün…
Dünyalara değişmeyeceğim adam… 

Sevdiğim adam…
İyi ki varsın…İyi ki seninim… 
İyi ki biziz, başka türlü, çok eksik, çok yarım olurmuş... 
Bazı şeyler değişmiyor işte, hızla değişen sokaklara, saçlara, insanlara rağmen, bir insanın yüreğiyse sevdiğin değişmiyor... 

Teşekkür ederim böyle baktığın için...
Teşekkürler aklımda kaldığın için...
Karanlıktan korkmuyorum eskisi gibi,
Senin yanın en aydınlık, beyaz benim için...