Karman çorman...

Zor işler valla, böyle bir gerginlik, bir korku, bir heyecan, karman çorman... isteme ve tanışma işini hallettik bir de nişanı atlatırsak oturup rahat rahat yazıcam... işe git, işten çık bilmem kimin yok kınasına git, yok düğününe git, yok oraya koştur, azıcık kendimize zaman ayıralım, şöyle bir yayılalım, dinlenelim, başbaşa kalalım desek vakit yok... aaa kaçsaymışım keşke içim şişti, bir de sevmiyorum ki böyle adetiydi püsürüydü işleri. Bana kalsa basıcam nikahı oturucam aşağı, gelen, giden, arayan, soran olursa "bende geçenlerde evlendim falan işte canım napalım iş güç ev koşturuyoruz" diye muhabbet arasında haber vericem, o kadar fenalıklar bastı. Bir de iş ile ilgili halledilmesi gerekenler var, kampanya, reklam olayları, aktiviteleri, diyetisyeni, yılbaşı eğlencesi, e ay sonu geliyor, aralık ne lanet aymışsın, elde avuçta hiç bişey yok, dünya kadar ödemem var, sonra aklıma takılanlar, düşünmeden edemediklerim ve sırf bu yüzden nefes aldırmayan olaylar var ki beynim bir tarafımdan çıktı çıkacak. Ne elbise giyicem, nerde nişan yapıcaz, tanışma fasılları, isteme gümbürtüsü, bir kıyamet, ne olduğunu bile anlamıyorum, her seferinde bir an bi yerde uyuya kaldım da rüya gördüm gibi hissediyorum falan filan fistan işte... Neyse işte böyle, arada haberdar ediyim, sonra rahat rahat hissederek, zaman bulur bulmaz detaylarıyla yazıcam, bakma çok söyleniyorum da, aslında dışardan bakınca çok eğlenceliydi, sadece ben biraz fazla geriliyorum herhalde. Kafamın dibi yara oldu lan kaçıp varayım ben bu adama en iyisi.

Kabul bazen fazla kıskancım. banane.

Geçen aylarda sevgilimle kendime masaj seansı almıştım, dedik bu hafta gidelim, önce aradım rezervasyon yaptırdım, sonra birden aklıma geldi telefon ettim, "merhabalar ben demin rezervasyon yaptırdım ama bir kaç sorum olacaktı, masaj da kadına kadın, erkeğe erkek mi masaj yapıyor acaba?" "hayır efendim masörlerimizin hepsi bayan" hay koyim! "hıı anladım peki masaj seansları tek kişilik mi yoksa çift olarak girebiliyor muyuz?" "tek kişi alıyoruz efendim" "haaaa" diye bi ses çıkıvermiş benden, anlayamadım nerden geldiğini neyse, sinir bastııı, sıcak bastıı, aklına ne geliyosa bastı bana, düşünemiyorum yani, ben... beeen... ben sevgilimi yoğursun diye kendi elimlee elin karısına emanet edicem, beeeen... gerçi sevgilide baya bi heveslenmişti ama önce mesaj attım, "aşkım sen masaj yaptıramıyorsun, bizi beklersin çıkana kadar" diye, hemen aradı "neden hayatııım?" çünküü, hani kendimede bok sürdüremem, nasıl desem diye çırpınıyorum, "çünküüü ıııı, masaja tek kişi alıyolarmış!" "e olsun aşkım nolucak", "nasıl nolucak be, masajıda kadınlar yapıyomuş!!" "e hayatım yani ne olmuş.." "ya bana bak masaj odası tek kişilik olsa, ben oraya üstümde bi havluyla anadan doğma giricek olsam, masajı yapanda erkek olsa sen bana yaptırır mısın?" "tabii ki hayır saçmalama ama aynı şey....." "tamam konu kapanmıştır bende sana yaptıramam hiç kusura bakma" "tamam hayatım peki tamam" "oldu o zaman öptümm" "bende..." hah hah hah sırf verdiğim onca paraya acıdım he, neyse üç kuruş için o gerginliği çekemem, rahatlamaya gidicem ajda pekkan gibi gerim gerim geri dönücem, olmaz arkadaş ıçarım öyle işe.

♥♥...En Güzel Hikayem...♥♥

Selamlar olsuuunn…
        
Al sana sürpriz...=)
Yok yok tamam dan dun konuya girmeyeceğim, önce azıcık sohbet edelim =)

Çok şey oldu yazmayalı.Çok şey de olmadı.Çok sustum.Çok konuştum susarken.Ve şimdi toparlamak lazım bu mevsimi.  

Aslında eve gelip kahvemle yalnız kalana kadar geçen süre içinde olan her şey “hayat”tı. 

Zorlu, zevkli, neşeli, düşünceli, görevli... Hepimizin içinde olduğu hayat işte! 
Yaşarken ağır gelen yanlarını kahkahaların taşıdığı, yaşayıp gittiğimiz ama herşeye rağmen güzel olan bir hayat... Şimdi bunca güzelliğe, bende hepiniz için güzel bir dilekle başlamalıyım...

Aşk dolu olsun ömrümüz emi... İyi ki yaşıyorum, iyi ki sevmişim,

 Teşekkür ederim Allah baba dedirtsin inşallah.... 

Sözcükleri severim ben…

Sözcükler beni sever mi ?

Bilemem… 

Cümlelerle ise aram sözcükler kadar iyi değildir, belki de bu yüzden hep deviririm cümleleri “Devrik cümle kullanıyorsun” diyenlere inat… Zaten yazar sıfatı oldum olası yakışmaz bana, yazan desek belki yakışacak ama yazar yakışmıyor işte… Yazmak ile yazmamak arasındaki o ince çizgi… Delilik ile akıllılık arasındaki ince çizgi gibi… Bir kere başladın mı bırakamayacağını bile bile başlamak…

Alışmış kişi, insan türleri arasında en tehlikeli olanıdır…Bir kere kalem ve kâğıt arasında sıcak bir ilişki kurulduysa ben yazmıyorum diyerek kenara çekilmek çok zordur…Gözlerimi ne zaman kapatsam, kelimeler uçuşuyor havada…Ne zaman çevreme baksam, kağıda dökülmeli bütün bu yaşananlar diyorum…Duymazlığa geliyorum, hiç oralı olmuyorum ama yine de sonuç değişmiyor…Bir kere yazma eylemi işlemişse kanına insanın, ne yapsan da kurtulamıyorsun işte... garip...

Neyse kısa kısa özet halinde geçeceğim bazı yerleri ki bundan sonra ki yazılara bugünden itibaren devam edebileyim. En son 1 temmuz da yazmışım, ne çok şey oldu… bugün 5 aralık Pazar, tam bir Pazar mikropluğu yaptım, dün gece yorgunluktan saat 23.00 gibi uyuyakalmışım, sabaha karşı 5 gibi bi kalktım, su içtim, biraz dolandım, 15 dk sonra tekrar yattım, kalktığımda saat 13:30 du, oooh ne güzel uyumuşum, sonra bir o tarafa dön, biraz bu tarafa dön, oooh canıma değsin daha da yatıcam diye diye saat oldu 15:30, kalktım kendime güzeeel bir kahvaltı hazırladım yayıldım koltuğa, kahvaltım bitti kahve yaptım yine yayıldım derken saat 19:00 gibi sevgili aradı, çocuklar geldi yemeğe gidiyoruz hadi hazırlan diye, öyle mayışığım, öyle gidesim yok ki, geçirdim eşofmanı, aldım bi sigara, bi telefonumu çıktım, azıcık makara muhabbet falan 2-3 saat oturdum geri döndüm, zaten aklım buradaydı, canım nasıl yazmak istiyordu anlatamam… Çoook yoğun bir sene geçirdik, hepsini yazmam lazımmm... 


Şimdi malum bizim gezmelerimiz tozmalarımız bitmez havalar güzelleşince, gerçi soğuk, sıcak farketmiyor ama malum güneş azıcık yüzünü gösterince başlıyoruz her hafta plana programa, bu senede fırsat siteleriyle başladık, bakıyoruz nerede gitmediğimiz yer var, ağva, polonezköy, şarköy, kilyos, alaçatı, antalya, derken gez gez doyamadık fakat muhteşem bir yaz geçirdik mayıstan ekim’e kadar, gerçi yaz 3 ay sürüyordu da o kadar keyife, zaman kavramını kaybedip yazı biraz uzatmışız, hem kabahat bizde mi canım, havalar soğumak bilmedi bir türlü, bak hala sadece serin, hani bi tatil daha yapılır ama annem kesin bacaklarımı caaart diye ayırır artık...=) neyse devam...=)

Neler mi oldu o arada, aklımda kalanlardan başlarsak, Kilyos’ta jet skiden bir miktar ters düşünce neslimin burnu kırıldı, ağva da ben elime çakmak çaktım, nasıl bir acı, bildiğin çakmağın altını üstünü kavrayamadım ve elime çakıverdim, alaçatı da gidiş ve dönüş yolunda küçük çaplı birer panik atak geçirdim, antalya’da koskoca tatil köyünün içinde kayboldum, oturdum gecenin bi körü hamağın içine, hüngür hüngür ağladım, ne telefonum yanımda, ne birini bulabiliyorum, her taraf bacaklarını ikiye ayırmak için yer kolladığım rus kızlarıyla dolu, sevgilim ortada yok. Beni uzaktan hamakta görünce “hayatıııım?” diye bağırışını duyduğum an nasıl böğüre böğüre koşup sarıldım. hay rezilim. Kaybolduuuum… seni bulamadıııım… böğğeee…Güle güle sarıldı tabii ne yapsın.neyse bi daha öldürsen gitmem oraya, kıskançlığımdan çatır çatır çatladım, başka yerde tatil yapılmıyor sanki, onlarda ki bacaksa bizde ki ne çok merak ediyorum, ne biçim tatildi yaaarab, şükür ki bitti.

En güzeli alaçatıydı, aslında ne alaçatı, ne de yeniden bir tatil hiç aklımızda yoktu ama bu iki günlük kaçma olayının birkaç gece öncesinde oturup oyun oynadık, kaybeden kazanana bir sürpriz yapıcak diye de iddiaya girdik, eh tabii ki ben kaybettim ve nasıl bir sürpriz yapsam, naapsamm, ne yapsam diye düşünürken, internette geziniyordum ki gözüme alaçatı ilişti, önce otel arayıp belirttiğim tarihte yer olup olmadığını sordum, var dediler, o an rezervasyonu yaptırdım, sonra uçak ve otobüs fiyatlarıyla, tarihlerine baktım, hepsi müsait, hemen sevgiliyi aradım.

-Sana bir sürprizim var

-Neymiiiş

-Hani ben kaybettim ya oyunda hani bi sürpriz yapmam gerekiyordu

-evet

-tamam yapıyorum şimdi

-tamam yapp hadi söyle

-haftaya alaçatı marine palace’a gidiyoruz 2 günlüğüne, yerimizi ayırttım, sende iş programını ona göre ayarla,

-neeee..

-alaçatıya gidiyoruz

-nasıl gidiyoruz, daha yeni antalyadan geldik, nasıl gidicez.

-aaa basbaya işte, yeri ayırttım, her şey hazır, sen kendini ayarla yeter.

Kısa bir sessizlik… bir gülme sesi…

-halla halllaaa… deli misin aşkım sen?

-yahu sürpriz işte, sözüm vardı tuttum, tamam mı gidiyor muyuz?

-tekrar gülme sesi…tamam gidiyoruz.

-yiiihheeey

(iç sesim: yeşim abla ve annem kesin bizi 85 parça yemek setine dönüştürücek, öyle böyle parçalamıcaklar, yandık ama hadi bakalım…)

Allahtan bizi seviyorlar, sorumluluklarımızı bir kenara atıp kendimizi gezmeye, tozmaya verdiğimiz o zamanlarda seslerini çıkarmayan, her defasında bizi kocaman bir kucak ve güleryüzle karşılayan ailelerimize çoook büyük bir teşekkür borcum var, hatta öperim bile! =)

Atladık otobüse, birkaç saat geçmişti ki bana bir şeyler olmaya başladı, nefes alamıyorum, gözümü açıyorum, kapıyorum, bi tarafa dönüyorum, bir bu tarafa yok… nefes alamıyorum, midem bulanıyor, “istesem de inemem, istesemde inemem” diye beynimde bir ses çınlıyor, saat sabahın 4’ü, otobandayız, otobüsün içi dahil her yer kapkaranlık, fenalaşıyorum, sevgili uyuyor.

-mert. Meeert. Meeeeeert!

-hı ne ne ne oldu!

-bana bir şeyler oluyor, nefes alamıyorum, çok kötüyüm.

-Aşkım gel, gel bak, gel kafanı koy şuraya, gel kapa gözünü uyu, bi kaç saat sonra varıcaz, bişeyin kalmaz hadi uyu.

Deniyorum ama yok, uyuyamıyorum, resmen oksijenim bitiyor. Kesin ölücem allahım burada, yada daha kötüsü ölmeyip beyin kanaması falan geçiricem! Beni izmire eğitime gidiyor sanan babamda eğer iyileşirsem, iyileşince kesin öldürücek, hani her türlü ölücem .! içimden ne küfürler yağdırıyorum kendime, salak salak gerzek, aklına soktuğumun dangalağı, yeşim abla demedi mi sana, “nereye para vermiyosunuz kızım, gitmeyin otobüsle o kadar yolu, gidin uçakla” demedi mi kadın. Dedi. Sen ne yaptın?! Otobüs yolculuğu eğlenceli olur, bu seferlik böyle olsun dedin de ne oldu! Geber şimdi burada! al…all… Ne dualar ediyorum, nasıl dualar ediyorum, en sonunda dayanamadım kaptanın yanına indim, “ne olur durun, 1 dk durun iyi değilim lütfen durabilir miyiiiiz?!” duruyoruz, otobüsten indiğim gibi kusmaya başlıyorum, rezil oldum, adam beni ilk defa kusarken gördü, hayatta öpmez daha beni diye düşüne düşüne bitiyor,  merte dönüyorum,

-allahını seversen binmeyelim, ne olursun, bindirme beni bu otobüse,

 ölücem ben dayanamam daha fazla ne olur binmeyelim

-yavrum nasıl binmeyelim ya, otobanın ortasındayız, ne yapıcaz binmeyip,

 kurdu kuşu yer kızım bizi burada, hadi gel uyursun biraz kendine gelirsin hadi gel

 -ne olursuuuuuuuuun! diye ağlaya zırlaya bindim otobüse, bir süre sonrada uyuya kalmışım, uyandığımda varmıştık şükür ki. Bir hastaneye falan gittik, bronşlarım dolmuş, oksijen verdiler, rahatladım azıcık, o andan sonrası da güzeldi işte, çoook güzeldi…

Bir kere alaçatı muhteşem bir yer, bir dahakine 2 günlük değil daha uzun gidip keyfini çıkarıcam mutlaka.

Dar parke sokaklar… Sokaklarda masalar….

Masaların üstünde mumlar, çiçekler….

Kimi tahta sandalyeleri kırmızıya, yeşile, maviye boyamış, aynı renklerde yastıklarla desteklemiş.

Küçük küçük butikler.. Her yerden sakin sakin müzikler geliyor

Neşeli…Romantik…  

Bir de biz sezon zamanı değil de sezon bittiği sıralar da gittiğimiz için daha bir sakindi, böyle neşeli, romantik, güzel bir 2 gün geçirip geri geldik, zaten son tatilimizdi, iyi ki gitmişiz.

Gelir gelmez de bir koşturmaya girdik ki sorma, daha önce de yazmıştım iş kuruyorum diye, işte onun koşturması başladı gelir gelmez, mertomla beraber, resmi daireler, evraklar, vergi levhası, faaliyet belgesi, ruhsatı derken bi 20 gün kadar onlara koşturduk.

Resmi dairelerde işlemler bitti, her şey hazır hale geldi, bu sefer tadilat başladı bir 15 gün kadar o sürdü, sonra tadilat bitti alışveriş başladı, yine bi iki hafta kadar da o sürdü o eksik, bu eksik diyerek, sonra temizlik, antrenör bulma, hep beraber eğitime girme, eğitim bitince oryantasyon’a girme derken 

2 ay gibi bir zaman da iş yeri için her şey hazırdı.

1 kasım da kapılarımızı açtık, ilk günlerde müşteri geldiğinde resmen sesimin titremesinden konuşamıyordum bile ama şimdi daha rahatım tabii. Allahtan beraber çalıştığım arkadaşlarımda

 o kadar sahiplenici ve yardımcılar ki, çok fazla tedirginlik yaşamıyorum.

Neyse kapıları açtık ama daha açılış partisi yapmamıştık, bu seferde onun koşturmacası başladı. şirket ayarla, dışarıya balon süslemeleri, afişler yaptır, dağıtılacak olan hediyeleri hazırla, ikramlarıydı, pastasıydı derken 19 kasım sabahı geldi çattı. Açılış var diye sabahın körü, koştur koştur kuaföre gittim, bi fön, az makyaj, bi oje tazelemesi, tamamım. Bir yandan telefon çalıyor sürekli, balonlar, pasta, yiyecekler, salon hazırlığı… 

                                                                                                                                                                      
Ofise vardığımda hazır her şey, fişek gibi iki antrenörüm, annem ve sevgilim her şeyi halletmişler, biraz olsun rahatlıyorum ama gerginim, pasta ve kurabiyeler geliyor, annemlerin hazırladıklarıyla pastaneden gelenler birleşince, herhalde tüm bağdat caddesi şubeye yığılsa koymaz, o derece bir görüntü çıkıyor ortaya, nasıl böyle düşünmeden, hesaplamadan iş yapıyorum bazen. Viledaya kafamı geçirip kendimi boğasım geliyor ara sıra =)

Kapı çalmaya başlıyor bir süre sonra, insanlar geliyor yavaş yavaş, bir seviniyorum ki ortalık canlanmaya başlayınca ama zaman geçtikçe iş çığırından çıkıyor, içerisi kalabalık, tanıdıklarımız, tanımadıklarımız, arkadaşlarımız, akrabalarımız derken bu sefer açılışı görüp merak eden müşterilerde gelmeye başlayınca nereye koşturacağımızı şaşırıyoruz, umduğumuzdan kalabalık ve hareketli geçti. Neyse ki pasta kesilmesinden sonra biraz sakinleştik… saat 17:00 gibi de tamamen durulduk, ortalığı biraz toparladıktan sonra uzanıyorum koltuğa, alıyorum bir papatya çayı, keyfini çıkarıyorum günün… 

Ne kadar güzeldi, teşekkür ediyorum ricamı kırmayarak gelen herkese… Ne kadar yorgun olursak olalım, her şeye değdi, böyle cümbüş bir açılış beklemiyordum açıkçası…

Ama tabii gün bitmiş değil, önce bir miniğin doğum günü, sonra kuzenimin düğünü, sonra da sevgilimle baş başa yapacağımız bir “oh bee bitti…” kutlaması var… neyse ki düğünü iptal ederek biraz dinlendim. Saat 19:00 civarı ofisten alınıyorum ve doğum gününün olduğu eve gidiyoruz, sevdiceğimin kuzeni olan minik ve arkadaşları ortalıkta çığlık çığlığa koşuşuyorlar, teyzeleri öpüyorum, sonra salona gidip anneanneyi öpüyorum,

 o arada anneanne beni orada ki diğer misafirlere tanıştırıyor,

        -Bu da benim gelin, mertin kız arkadaşı, inşallah artık bi kaç haftaya takarız yüzüğü.

Önce kendi etrafımda bir tur atıyorum ama saklanacak bir yer bulamayınca odadan kaçıyorum. Hırr nasıl utandım. =)

Biraz yemek, bir çay falan derken iyice dinlendim, kendime geldim ama ağırlık çöküyor iyice, acaba şu kutlama gecesini başka zaman mı yapsak diye düşünürken mert kalkalım diyor ve kalkıyoruz, önce üstünü değiştirmesi için eve uğruyoruz ve sonra çoktandır gidemediğimiz ve uzun zamandır da bi bahane bulsakta gitsek diye beklediğimiz nispet’e gidiyoruz, ilk defa baş başa bora öztoprak dinleyip, aşk meşk tazeleyip eğleneceğiz…

İlk yarı aynı umduğum gibi geçiyor, müthiş bir ses, harika müzikler, bir yandan söylüyor, bir yandan yerimizde oynuyor eğleniyoruz. İyi ki gelmişiz, insanın hakikaten ara sıra ihtiyacı oluyor.Bora Öztoprak söylüyor biz eşlik ediyoruz, önce bir votka söyledim, baktım ağzımın tadı bozuluyor, bari dedim bira söyliyim bi tane, bütün gece onunla oyalanırım ama alkol sevmiyorum fazla, o da keyfimi kaçırınca en iyisi dedim kola söyliyim, bir yanda kolam, bi yanımda sevgili, karşımda bora öztoprak ve şarkıları, gece nasıl keyifli… o yorgunluğa rağmen nasıl güzel… Seni seviyorum şarkısını bekliyorum sevgilime sımsıkı sarılıp dans etmek için ve sonunda çalıyor, kalkıyoruz, başlıyoruz dans etmeye, göz göze, birbirimize söyleye söyleye ve sahnede bora öztoprak bir anons yapıyor.

-Kimse heveslenmesin bu şarkı sadece duygu ve mert için bu gece.

Bi an şaşırıyorum,sonra dönüp teşekkür ediyorum, devam ediyoruz dans etmeye.

Tekrar bir anons geliyor, “Aslında bu gece önemli bir duyurum var, bu şarkıda kimileri aşkını itiraf etti, kimileri hasretini, kimileri de evlenme teklif etti…” diyor benim keyfim kaçıyor, çünkü ne zaman oraya gitsek ve ne zaman bizim şarkımız çalsa biri birine evlenme teklif ediyor ve şarkımda o an ki romantik halimizde birden bire son buluyor. Yine biri birine evlenme teklif edicek, başlıyorum mızmızlanmaya, ne güzel de sarılmış, gözgöze şarkıyı söylüyorduk. Uyuz oluyorum uyuuuuzzz.

-Bu sefer olmasın ya! Bu sefer olmasın bari! Bu bizim şarkımız ama of be.

-Aşkım boşver ne olucak gel biz dans edelim.

-Yahu ne edicem elalemin evlenme teklifinde dans aman otur.

-Ya aşkım gel dans edelim boşver. Dediği için sevgilim yeniden ayağa kalkıyorum ki

Bora öztoprak devam ediyor. 

“Gerçi ben bu evlilik konusunda mert kardeşimin fikrini almak istiyorum.”  Yemin ederim beynim o saniyeden itibaren kendini olup biteni algılama durumuna kapattı. Resmen yavaş çekimde izliyorum olanı biteni, mikrofon sahneden yavaaaaş yaaavaaş havada süzülerek mert’e geçiyor, ben olduğum gibi sandalyeye çöküyorum hemde öyle normal oturma değil, sanki diz kapaklarımın arkasından biri ip çekti, küt diye oturuyorum sandalyeye, öyle boş boş metre bakıyorum,

 mert elinde mikrofon önce bir süre bana bakıyor, duruyor, sonra birden.

-Benimle yaşlanmaya var mısın?

-ne?

-Benimle evlenir misin?

Sahne: Duymuyoruuuuz!

-Benimle evlenir misin?

Sahne: Duymuyoruuuuuz!

Seyirciler: oooooaaaaaaaauuuuuuuuuu!! Şakşakşakşakşakaşak!

Ben:hıhıhıhıhıhı,evetevetevetevet, allahım yardım et.

Neler geveliyorum, neler düşünüyorum belli değil. Nasıl çişim geldi, olmaz olmaz olacağı tuttu, ölücem, o her “benimle evlenir misin” diye soruşunda bir bayılıcam ki öyle böyle değil.

Tekrar sahne: Duyamıyoruuuuuuz!

-Benimle evlenir misiiiin?

Sahne: Kıza uzatsana olum mikrofonu cevap versin.

Mikrofon bana uzanıyor ama küçük çaplı bir kalp krizi geçiriyorum tahmini, sesim çıkmıyor, kendi kendime kafamı sallayıp geveliyorum, saçımın diplerinde, yeni çıkmaya hazırlanan, 

minik kıl hücreleri bile titriyor o derece kendimden geçtim.

-eveiit….

Nasıl kısık, nasıl ciyak çıkıyor sesim, bayıldım bayılıcam.

Sahne: Duymuyoruuuz!

-Eveiiiiit.

Sahne: Duymuyoruuuuuz!

-Eveet!

Sahne: Şahit miyiz nispeeeeeet!!

Nispet ahalisi: Şahidiiiiiiiiiiiiiiiiiz!

Sahne: Şahit miyiz nispeeeeeet!!

Nispet ahalisi: Şahidiiiiiiiiiiiiiiiiiz!

Sahne: Şahit miyiz nispeeeeeet!!

Nispet ahalisi: Şahidiiiiiiiiiiiiiiiiiz!

OoUuUUuuuuuuuaaa! şakşakşakşakşakşak! 

Bir alkış kıyamet, mert aldığı yüzüğü çıkartıyor, parmağıma takıyor, bakıyorum öyle, bi ona, bi yüzüğe, bi ona, bi yüzüğe, o sırada arkadan birileri saçımı, sırtımı okşuyor, masalardan “helal olsun kardeşim sanaaaa” “helal olsun beaaa”  naraları, tebrikler, içki tokuşturmaları geliyor, bir 10 saniye sonra kafamı kaldırıyorum ki, mert’in annesi, annesinin arkadaşları, herkes orada, onlarla gözgöze geliyorum, başlıyorum ağlamaya, onlar da ağlıyormuş zaten, önce o şoktan sıyrılıp kalkıp sevdiğime sarılıyorum sımsıkı, kalıyoruz bir süre öyle, sonra yeşim ve deniz ablaya sarılıyorum, bir on dakika sonra yavaş yavaş sakinleşiyor ortam, yerimize oturuyoruz, kafamı omzuna koyuyorum, kalıyorum öyle bir süre. Herhalde ben burada uyuyakaldım falan, tuhaf bir rüya gördüm böyle gümbürtü vardı baya, insanlar, alkışlar, ben ortada kalmışım o anda uyandım... Resmen öyle bir rüya görmüşüm gibi hissediyorum, öyle inanılmaz bir 15 dk geçirdim ki aklım almıyor olanı biteni, onca gümbürtü, alkış, kıyamet… nasıl bir andı, ne oldu, kime oldu, resmen hiç bir şey hatırlamadığımı fark ediyorum, şok dedikleri bu olsa gerek…

Hayatımın en güzel 2 senesini geçtim, en muhteşem gecesini yaşattı aşık olduğum adam bana o gece… oradan çıkıp eve geçtiğimizde daha anca geliyordu her şey gözümün önüne, konuşup konuşup güldük bütün gece.

-ilk benimle yaşlanmaya var mısın? Çok mu komik oldu ya.

-ıııı…yooo… yok ya… kıskıskıskıskıs

-Salak oldum yemin ederim, öyle bakakaldım sana, bi kafa sallama bi evetevetevetevet diye geveleme geldi. Hiç es vermeden hıhıhıhıevetevetevet dediğimi hatırlıyorum sadece.

-Benim için delilikti hani bir daha yap desen yapamam o kadar insanın içinde. Ama bilemedim işte bu gece baş başa kalınca mı yapsam, orada mı yapsam, sonunda sabırsızlandım hemen vermek istedim yüzüğü napıyım.

-İyi ki öyle yaptın, ben sevmem, tantana istemem diyodum ama çok güzel oldu, çok çok güzel oldu, inanılmazdı.

-Vallaaa?

-Evet çok güzeldi, her şey harikaydı. Ben seninle mi yaşlancam şimdi?

-hı hı…

-hani böyle memelerim dizlerime değincede seveceksin beni öyle mi?

-hı hııı…

-ııııııııııı yalannnn..

-seni çok seviyorum, çok seviyorummm!!

-bende seni çok seviyorum…çok…

Ve şimdi bugüne gelirsek, gündemimiz, isteme, nişan nerede, nasıl, ne zaman olacak, kimler gelecek, nasıl yapılacak..Korkuyor muyum? Korku değilde, bir gerginlik yapıştı üzerime, bir yandan ailelerimizi hiç kırmadan onlarında isteği doğrultusunda hareket etmek istiyoruz, e bazen düşünceler uymuyor, bu sefer susuyoruz peki tamam onlar halletsinler diyerek, bir taraftan içimize sinmiyor, diğer taraftan incinmesinler düşüncesi… Neyse geçicek biliyorum.  Güzel günler bunlar. Biz biraz gerginiz, belki biraz sabırsız, belki gerek duymuyoruz bunca şeye ama tabii aileler girince işin içine, adetidir, püsürüdür de uygulanmaya başlıyor haliyle… Yoksa bana kalsa ben o gece, o teklifle, o yüzükle, o ciğerime sokarcasına sarılmayla zaten evlendim sevdiğim adamla.

Yeni bir yol başındayız şimdi, işte, aşkta, hayatta…

Bundan 2 sene önce, tertemiz bir sayfayı sevgilimihayatıma dahil ettiğim gün açmıştım, bundan sonra yazacağım her kelimede içimden onun adını da anmayı dileyerek…her anımda olsun, yazımda, kışımda, hayalimde, kalemimde…herşeyimde olsun istedim…Öyle de oldu…çoook kötü zamanlarımız oldu, ne badireler atlattık diyemem, sıkıntılı zamanlarımızda oldu elbet ama birbirimizi hep bir şekilde idare etmeyi bildik biz, çok yaralamadan, incitmeden atlatmaya çalıştık ne geldiyse önümüze…şimdi ise güzel şeyler oluyor, heyecanlandıran, korkutan, nasıl olacak diye düşündüren ama her durumda gülümseten şeyler…İki insanın birbirini oldukları gibi, yürekten sevmesi ve bir o kadar da güvenmesi kadar güzel bir şey yok sanırım bu hayatta...Para pul, varlık, gelen, giden,vs...Olduğu gibi, tertemiz yaşanan bir aşktan ve güvenden daha kıymetli olamıyor hiç bir zaman....

Buraya kadar bu yazıyı okudunuz mu? 

Eğer okuyup hâlâ ucunu bucağını kaybetmediyseniz, vallahi çok iyi bir okursunuz. Kısa cümleler kuramıyorum ben.Yazım işaretlerinden en çok virgülü seviyorum. Bir de tırnak işaretini...

İnsanın kendi kararlarını vererek yaşayabilmesi güzel şey. Belki de bu yüzden bunca zamana kadar yaşadığım, güzel bir hayattı. Pişman değilim. Düştüm kalktım, kavga ettim, sevdim, kaçtım, başardım, kaybettim... 

Ama çok eğlendim... Üstelik hepsi benim tercihimdi.

Hı birde üç noktayı seviyorum…

Ve şimdi aşk’a dair, yada bize dair ne yazsam az artık, yetersiz, 

“çok” diyorum her şeye, çok seviyorum…çok aşığım…çok çok… 
ama çok bilse ne kadar az kaldığını üzülürdü eminim…
Farklı bir şey işte, belki de bu yüzden yazmıyordum aylardır, yetmiyor söylediklerim, ne kendime, ne anlatmak istediklerime…O yüzden bu yazıyı burada sonlandırıyorum…

Mert'ime...

                                                                                                                                                                             Ve şimdi neysem biraz sen...                                                                         

Sevince hakikaten, farkında olmadan biraz da o oluyormuş her insan… 
Seni tanıdığım güne, bizi onca fırsat ve ortak alan varken tam zamanında bir araya getiren kadere, hepsine şükürler olsun binlerce kez. Bir gün bile pişman olmadım seni bu denli çok sevdiğime, aksine aynı o şarkıda ki gibi, “Her günün akşamında…” daha bir çok sevdim… çok çok sevdim… 
Sevildim de biliyorum, günün iki öğünü bıkmadan usanmadan sorsam da sana, yine de biliyorum işte... 


Gülmekle ağlamak arasında incecik bir çizgi var adını andığım zaman hissettiklerimde… Gülüşün, kirpiklerin…Elimi tutuşun… Dudağının o köşesinde ki minik ben... Sarılışın, alnımdan öpüşün…
Dünyalara değişmeyeceğim adam… 

Sevdiğim adam…
İyi ki varsın…İyi ki seninim… 
İyi ki biziz, başka türlü, çok eksik, çok yarım olurmuş... 
Bazı şeyler değişmiyor işte, hızla değişen sokaklara, saçlara, insanlara rağmen, bir insanın yüreğiyse sevdiğin değişmiyor... 

Teşekkür ederim böyle baktığın için...
Teşekkürler aklımda kaldığın için...
Karanlıktan korkmuyorum eskisi gibi,
Senin yanın en aydınlık, beyaz benim için...

Bazen Susarsın...

Kadınlar ne ister? Ne bileyim ne ister, ben hala kendimi çözebilmiş değilim ki, yeryüzünde ki tüm benim gibi, bilinmeyeni oldukça fazla olan tuhaf cinslerin ne istediğini bileyim. Ama güzel filmler izlemeyi sevdiklerini biliyorum... Özellikle de içinde Mel Gibson varsa... :) Çocukken evlenecektim ben aslında onunla ama sonra işte, kader, kısmet... Olmadı, yaşlandı, alkolik falan oldu, vazgeçtim... :)

Önce "Açık Deniz" isimli bir film izledim, bir dalış ekibiyle beraber okyanusta dalmaya giden bir çiftin, ekip tarafından okyanus ortasında unutularak geçirdikleri yirmi dört saat anlatılıyor.Sonunu söyleyeyim mi? Yok neyse belki izlersin... :) ama ben gerile gerile bi hal oldum ve balıklardan bir kez daha nefret ettim. Manasız hayvanlar, korkuyorum kendilerinden. Şimdide "Kadınlar Ne İster"'i izliyorum. Tesadüfen başlayışına denk geldim, seviyorum bu adamın filmlerini ama özellikle "Cehennem Silahı" serisini, her birini sanırım en az 3-4 kez izlemişimdir. Bıkılmıyor. :) 

Neyse başka şeylerden bahsedelim, yazasım tuttu işte öylesine....

Ne diyorduk? Güzel filmler izlemek keyiflidir mesela... 

Sonraa...Benim gibi içkiyi çok nadir ve öylesine bir duble keyiflik içen biriysen, kırk yılda bir canın bira çektiğinde, hiç umudun olmamasına rağmen dolabı açtığın zaman, köşede saklanmış bir bira ve tezgahın üstünde bir tuzlu badem pakedini görmek o filmden, bu yazıdan, şu andan alınan keyfin tavan yapmasına sebep oluyormuş, bir biranın bana böyle hissettirebileceğini  hiç düşünmezdim... Hava harika, dışarda yaz yağmuru, saat 20:30'a kadar evin işlerini halledip üzerimde pijamayla bir o koltukta, bir bu koltukta yayılıp durdum,  21:00 gibi bir duş alıp çıktım nasıl güzel bir yağmur yağıyordu, barakaya geçtim, teyze ve anneanne ile oturup sohbet ettim, bi kahve içtim, sonra  sevgilim ve arkadaşlarıyla beraber bir saat kadar batak oynadım, eğlendim, 23:45 gibi eve geldim. Şu iş durumlarıyla ilgili çıkan pürüzlerden ve belki de ilişkimle ilgili ufak tefek sorunlardan dolayı biraz keyifsizim, canım hiçbir şey yapmak istemiyordu iki gündür ama bilmem iyiydim bugün.... 

Aslında “Aşk barbunya pilakisine benzer, çok yersen…” gibi aşk yorumları yapamam ben, yapsam da okur dediğim insanlar okumaz.  Ama bu dünya üstünde, erkekler dört kadın alsın, biri de ben olayım! diyen birileri varken, ey aşk diye aşktan bahsetmek öyle zor ki.  Şeytan diyor ver pilakinin tarifini!

Aşk, olmak istemeyeceğimiz kadar saçma, ağlak, acılı, sancılı,feda edilebilir, hatta bazen edilmesi gereken, yalan, dolan, hastalıklı bir his gibi gelebilir.  Dünya üstünde zaman zaman böyle hissetmeyen tek bir kişi yok inanın.  Ama aşkı kötüleyen, hatta inkar eden herkes  bilir ki, güneş bulutların arkasına  saklansa bile ordadır.  Bir gün yerinden çıkıp, gözlerinin içine kimseyi umursamadan dolunca, ister kısarsın gözlerini, yada inatla açarak, kör olmayı bütün kalbinle isteyebilirsin. Fazla seçenek yoktur yani, benim bildiğim. Ya bakarsınız çıplak gözlerle ya da korursunuz kendinizi, sakınırsınız parlaklığından.  Ama iki seçenek de aşkın varlığını inkar edemez. 

Ve en açık görüşlü görünen insanlar bile bilir ki; aşk paylaşmaz!!  Kıskancım sanırım, bu his sinirimi bozuyor... moralimi de... :) ama kontrol altına almaya çalışıyorum. Şimdilik başaramasam da çabalıyorum en azından. Yine de insanın kokusuna doyamadığı bir sevgilisinin olması güzel şey... Sanırım şu anda tek destek o... Şimdiki bu laçka halimin, tek neşesi, tek yüzümü güldüreni o... Çünkü buraya yazmaktan başka, tek kelime konuşasım yok. Birşeyler artık yoluna girsin, bir yerden düzgün gitsin bende yolumu görebileyim istiyorum. Ama bekledikçe sıkılıyorum, hayal kırıklığına uğradıkça hevesim kaçıyor. Bu yüzden bu aralar böyle bir enteresan haller. Düşünceli, kızgın, sakin, sessiz... 

Belki yorgun hissettiğimden, belki ufak ufak şeylere fazla incindiğimden, belki fazla abarttığımı düşünüp kendimi bir şekilde kontrol altına tutmaya çalıştığımdan ötürü müdür bilinmez. Bu aralar bir şeyleri içime atıyorum. Susuyorum. Bana göre olmadığı halde yapıyorum hemde... Rahatsız ediyor... Ama bazen susarmış insan... Çok kırıldığından mı, çok yorulduğundan mı, sesine acıdığından mı, kelimelerine sarıldığından mı, sağır kulaklara konuşmak ağır geldiğinden midir bilmem. Ama susarmışsın bir gün.  Konuşmak biraz da çocukluktandır.  Bıcır bıcırdır çocukluk.  Bizi aniden büyüten nedir bilmem ama gün gelir susarsın işte.  Belki anlatmaya mecalin, anlamayana tahammülün kalmadığından.  Ya da anlayan zannettiğinin balık gözlerini yakalamışsan en basit cümlende. Hayal kırıklığından falan... Susarsın...

Ta ki suskunluğun bir şey ifade edene kadar.  

Ta ki konuştuklarını değil, sustuklarını merak edene kadar birileri...

Sustum işte bende.  Bir nedenden ya da bir sürü nedenden dolayı.  Sesim konuşmuyor benimle de.  İçimdeki onca bağırış çağırışa rağmen…Öylesine, havadan, sudan, geyiğine belki... Ama dertleşmeye mecalim yok. Suskunluk duyulur mu acaba?

Ya da belki çok ses yapmışımdır dünyaya!  
Bir sürü lak laktır evrene umarsızca dağıttığım!  

Kulaklarımı dinlendiriyorumdur sesimden!

Bilmiyorum işte…  Bu gecelik böyle olsun. Gelirim yine fıkır fıkır. öptüm.